Exclusief
Achter de schermen bij
Het Perfecte Plaatje
Opdracht: de hond als held
Op woensdag 4 december was in de achtste aflevering van Het Perfecte Plaatje te zien dat vier hulphonden (en hun baasjes) werden gefotografeerd. Ambassadeur Peter van Uhm gaf hierbij, samen met gepensioneerde hulphond Parbo, de opdracht aan bekende Nederlanders Claes Iversen, Pauline Wingelaar, Fenna Ramos en Antoinette Hertsenberg; leg de hulphond vast als held. Het was Fenna Ramos die, met maar liefst een 9 als cijfer, de opdracht won. Want ondanks dat je alleen de arm van het baasje op de foto ziet, is door het perspectief en de alleszeggende tatoeage de hond overduidelijk de held in dit beeld.
Over Het Perfecte Plaatje
Het Perfecte Plaatje bestaat sinds 2016 en is een van de meest populaire programma’s op tv. Onder leiding van presentator Tijl Beckand gaan bekende Nederlanders de strijd met elkaar aan om wie het beste kan fotograferen. Dit doen ze aan de hand van verschillende foto-opdrachten. Ze krijgen per specialisatie aparte regels mee waar zij zich aan moeten houden. De kandidaten krijgen na de foto’s te hebben gemaakt tijd om de foto(‘s) uit te zoeken en eventueel te bewerken. Deze foto’s worden vervolgens beoordeeld door de tweekoppige jury die bestaat uit William Rutten en Cynthia Boll. De kandidaat met het laagste cijfer moet het programma verlaten. De winnaar krijgt ‘eeuwige roem’ en een eigen foto-expositie.
Exclusieve beelden
Achter de schermen
Op deze exclusieve beelden achter de schermen bij Het Perfecte Plaatje zie je hoe het de hulphonden, hun baasjes en de fotografen verging tijdens het uitvoeren van de opdracht. Waar de één koos voor een beeld binnenshuis, trok de ander eropuit voor een beeld in de natuur of midden in de stad. Met wisselend resultaat en enorme diversiteit als gevolg. Vooral voor de fotografen die een zwarte hulphond als model gekozen hadden, bleek de opdracht extra uitdagend.
De hulphonden en hun baasjes
Sanne en Wita
Sanne was 23 toen ze vijf jaar geleden door een dwarslaesie in een rolstoel belandde. Met haar hele leven op zijn kop, helpt hulphond Wita haar vrijheid te behouden. “Ik heb me wel eens afgevraagd: is dit het nog wel waard? Maar Wita máákt dat het zeker waard is. Wita is het beste wat me, na mijn ongeluk, is overkomen. Ze zorgt ervoor dat ik positief blijf. Ze stelt me gerust. Ze vergroot mijn wereld en geeft me vrijheid. De mentale waarde van Wita is zeker zo groot als de fysieke”, zegt Sanne.
“Als zij er is, durf ik het wél. Ik heb geen reden meer om bang te zijn of om dingen niet te doen.”
Marcel en Funky
Vier jaar geleden merkte Marcel dat hij een aantal gebeurtenissen uit zijn politiewerk minder goed kon verwerken. “Ik dacht altijd dat PTSS alleen ‘een ander’ zou overkomen. Maar niets bleek minder waar. Ik kreeg steeds meer moeite om me te concentreren en ik had nergens meer zin in. De slapeloze nachten maakten dat ik meer en meer vermoeid raakte en daardoor kreeg ik een kort lontje. Werken ging moeizaam en ik raakte mezelf volledig kwijt. Onderzoek wees uit dat ik een chronische vorm van PTSS had ontwikkeld. Ik durfde niet meer naar buiten en mijn wereld stond volledig op z’n kop.” Op aanraden van zijn vrouw en kinderen komt Marcel bij Stichting Hulphond terecht. Daar ontmoet hij labrador Funky.
“Mijn ziekte zal altijd blijven, maar dankzij Funky ben ik weer aan het leven in plaats van overleven. Hij doet zoveel voor me, daar ben ik ontzettend dankbaar voor.”
Marlies en Cilly
In 2007 kreeg Marlies voor het eerst een aanval die artsen toeschreven aan epilepsie. Een aanval gaat tegenwoordig niet ongemerkt voorbij, dankzij hulphond Cilly. Zodra een epilepsieaanval dreigt, springt Cilly op. “Een hulphond kan niet standaard signaleren. Ik heb het geluk dat Cilly dat al heel snel ging doen. Als ik ’s nachts of bij het wakker worden een aanval heb, waarschuwt ze mijn man. En als die dan al naar zijn werk is, gaat ze zelf naar beneden om op de alarmknop te drukken. Dan is er vaak al iemand als ik wakker word. Dan heb ik dus aanvallen gehad. Het werkt fantastisch. Ook overdag drukt ze op de alarmbel en geeft vaak een etui met mijn medicijnen aan. Ze waarschuwt me met haar manier van doen.
“Door Cilly durf ik er weer op uit te gaan en heb ik mijn vrijheid terug.”
Hans en Abby
Ruim 23 jaar geleden kreeg Hans een ernstig motorongeluk. Hij brak zijn rug en nek op tien plaatsen, met een hoge dwarslaesie en gedeeltelijke blindheid als gevolg. Een intensieve revalidatie volgt. In die periode zag zijn vrouw een documentaire over hulphonden, waarna ze vastbesloten was om ook voor Hans een hulphond te regelen. Dat lukte! Inmiddels is Abby de vierde hulphond voor Hans. Abby maakt het leven van Hans een stuk lichter, letterlijk en figuurlijk. Hans: “Ze is altijd bij me, echt een maatje en we hebben aan één blik genoeg om elkaar te begrijpen en duidelijk te maken wat er moet gebeuren. Ook verlicht ze met haar aanwezigheid mijn pijn. Ik ben dus heel dankbaar voor Abby.
“Ik hoop dat de zorgverzekeraar het belang van hulphonden gaat inzien, zodat de bekostiging ervan voor mensen geen beperking meer vormt. Want een hulphond gun ik iedereen!”
Word ook supporter!
Voor de opleiding en inzet van hulphonden ontvangt Hulphond Nederland geen subsidies of overheidssteun. Wij zijn dus volledig afhankelijk van donaties en giften. Help ook mee!